Kiezelhoudende grond, een sedimentair substraat

Welke soorten zijn geschikt voor leemgrond? Zoek de lijst met soorten om te Beplanting volgens bodemtype.

Leemgrond is rijk aan alluvium, dat is sediment dat door riviererosie is afgezet. Om als leemgrond te worden aangemerkt, moet een bodem minstens 35% slib en 10% klei bevatten.

Leemgrond heeft een relatief evenwichtige samenstelling, waardoor het ideaal is voor het verbouwen van groenten en fruitbomen en gemakkelijk te bewerken is.

Leem houdt mineralen goed vast en blijft lucht- en waterdoorlatend. Het warmt snel op met de komst van de lente. Het is dus een rijke, vruchtbare grond die geschikt is voor alle plantensoorten, met uitzondering van heideplanten zoals camelia's en magnolia's. Het lage kleigehalte beperkt echter de groeikracht.

Het lage kleigehalte beperkt echter het vasthouden van organisch materiaal. Daarom moet er regelmatig compost worden toegevoegd om de vruchtbaarheid op peil te houden.

Bovendien is leemgrond gevoeliger voor aantasting door water en verdichting. Het verdicht gemakkelijk, wat kan leiden tot de vorming van een korst, waardoor het ondoordringbaar wordt en verstikkend voor jonge planten.

Grondbewerking moet daarom tot een minimum worden beperkt en worden uitgevoerd wanneer de grond erg droog is, om de structuur te behouden. Om een leemgrond te behouden, is het een goed compromis om het hele jaar door vers groenafval te verspreiden, omdat dit zowel als mulch (om klonteren te beperken) als compost dient.

Leemgrond is bruin van kleur. Het voelt zacht aan en is poederachtig als het droog is en laat een bruingrijze afdruk achter op de vingers als je het kneedt. Als je het tot een bal rolt en op de grond gooit, valt het niet helemaal uit elkaar, in tegenstelling tot zandgrond. Het is echter minder stevig dan kleigrond, dat de vorm die je het geeft vasthoudt.

Tot slot kunnen bepaalde planten die spontaan groeien wijzen op een overwegend leemachtige bodem. Dit zijn bijvoorbeeld kweekgras, kruipende boterbloem en wild viooltje.