13 winterharde vetplanten voor buiten

Succulenten en cactussen zijn echt overal tegen bestand. Ze zijn niet alleen bestand tegen hittegolven en droogte, maar ook tegen de kou. De Monstera-toepassing onthult dertien soorten winterharde vetplanten die zelfs de meest poolachtige winter buiten kunnen overleven.

De honderden zijden draden die spinnenweb huislook (Sempervivum arachnoideum) bedekken, helpen de plant om droogte te bestrijden. Ze helpen vocht vast te houden. Aan de andere kant heeft de plant geen kunstmatige ondersteuning nodig om de kou te weerstaan. Deze vetplant is winterhard tot -30°C.

Spider's web huiseleek heeft niet veel nodig. Je kunt hem in de grond of in potten planten. Hij doet het ook goed op je dak of in de spleten van een laag muurtje. Maar het is een solitaire plant. Combineer hem niet met sterkere soorten, want die zouden de overhand kunnen nemen.

In zijn geboorteland Mongolië brengt de Orostachys spinosa de winter door onder het ijs, bij temperaturen die kunnen oplopen tot meer dan -30°C. Tenzij je op Hoth of in het Land van de Schaduwen woont, zouden de bolvormige grijsgroene rozetten van de plant geen problemen moeten hebben om in je tuin te bloeien.

Orostachys spinosa is een eenzaadlobbige vetplant. Hij sterft af na de bloei. Maar hij heeft zich van tevoren vermenigvuldigd en talrijke uitlopers ontwikkeld. Je kunt ze in de grond laten zitten om je exemplaar te vernieuwen of ze weghalen om elders te planten.

Zoals zijn naam al doet vermoeden, is de bergagave een plant die op grote hoogte groeit. Als goede bergplant is hij niet bang voor koud weer. Zijn rozet van heldergroene bladeren is bestand tegen droog weer en temperaturen tot -20°C.

Agavea montana is gevoelig voor rot wanneer ze in contact komt met aarde. Wanneer je de plant in potten of in de grond plant, begraaf de kraag dan niet. Breng hem in plaats daarvan twee tot drie centimeter boven de grond.

De Hesperaloe parviflora 'Rubra' is een kleine, bossige vetplant met grijsgroen blad die vooral opvalt in de zomer. Rode bloemen bloeien aan de top van een lange, paarse bloeikolf. In de winter is het nog een van zijn kwaliteiten die hem de bewondering van tuiniers oplevert: de plant is zeer winterhard en kan temperaturen tot -18°C verdragen.

Red Yucca is gemakkelijk te kweken en vrijwel onderhoudsvrij. De plant heeft geen water of bescherming tegen de kou nodig. Knip de bloemstengels gewoon terug aan het einde van de zomer, wanneer de bloemen zijn uitgebloeid.

Als je aan Texas denkt, denk je eerder aan een dorre woestijn dan aan een sneeuwstorm. En toch kan de temperatuur op sneeuwstormen dalen tot onder -10°C. Niets om de Dasylirion texanum bang voor te maken. Hij is bestand tegen temperaturen tot -18°C en behoudt zijn stekelige, gevederde bladeren zelfs wanneer de kou records breekt in Dallas.

Zoals de meeste vetplanten heeft de Texas Sotol heel weinig water nodig. Geef alleen water tijdens droge periodes en dan direct in de grond aan de basis van de plant. Het heeft geen zin om de bladeren water te geven. Het dichte gebladerte houdt al het water vast en het bereikt nooit de wortels.

Het is moeilijk om het gebladerte van de Yucca filamentosa niet op te merken! De blauwgroene bladen zijn 75 centimeter lang. Soms met gele randen of dooraderd met crème, ze hebben grillige randen en een scherpe top.

Je Yucca filamentosa heeft droge grond nodig omtemperaturen tot -18°C te weerstaan. Als je in een gebied met natte winters woont, plant hem dan in een pot en bescherm hem tegen de regen. Als je hem in de grond plant, plaats hem dan bovenaan een talud.

Ik weet zeker dat de reden waarom de bladeren van Sedum dasyphyllum zo dicht op elkaar staan is om warm te blijven. Toegegeven, de bladeren verkleuren van blauwgroen naar paars als het koud is. Maar de bladeren blijven de hele winter staan, zelfs als het kwik rond de -15°C schommelt.

In de droogste regio's zul je je dikbladige orbit van tijd tot tijd water moeten geven. Reken op één keer per week water in de zomer en één keer per maand in de winter als het niet regent.

Het eerste wat opvalt aan de Corsicaanse wolfsmelk (Euphorbia myrsinites) zijn de blauwgroene bladeren en, in de lente, de geelgroene bloemen. Als je deze vetplant van dichterbij bekijkt, raak je gebiologeerd door de beweging van het gebladerte. De driehoekige takken vormen een spiraal die een schilderij van Vasarely waardig is.

De plant is minder kwetsbaar dan een kunstwerk en kan de kou trotseren, tot -15°C. Hij kan ook tegen zeestralen. Ze is ook bestand tegen zeestralen. Je kunt hem dus buiten planten als je aan zee woont, op het Ile de Beauté of ergens anders.

De lichtgroene sneeuwschoenen en blonde doornen van de Opuntia engelmannii zijn niet bang voor hitte, gebrek aan water of kou. Deze cactusvijgvariëteit iswinterhard tot -15°C.

De plant gedijt goed in lichte, goed gedraineerde grond. Is je grond rijk, zwaar of kleiachtig? Je kunt het aanpassen door zand en grind toe te voegen of ervoor kiezen om de plant in een pot te planten. Maar dan moet je wel groot denken! Deze cactus kan een meter breed worden.

Meerjarige postelein vormt een tapijt van sappige groene bladeren. En elk jaar, vanaf het late voorjaar, is het versierd met violette of roze bloemen met een wit hart. De eerste vorst betekent het einde van de bloei, maar de plant behoudt zijn bladeren. Hij is bestand tegen temperaturen tot -15°C.

Eenmaal goed ingeburgerd, heeft Delesporma lavisiae geen onderhoud nodig. Je moet hem het eerste jaar wel water geven om hem te stimuleren om te wortelen. Vergeet niet om de bladeren en uitgebloeide bloemen die in de herfst aan de voet van de plant achterblijven, te verwijderen. Ze voegen vocht toe en zorgen ervoor dat het blad gaat rotten.

Onder de planten zijn de meest resistente niet altijd de grootste. Crassula sarcocaulis is hooguit 30 centimeter hoog en heeft een spanwijdte van 20 cm. Maar hij is bestand tegen temperaturen tot -15°C.

Met zijn struikachtige groeiwijze en bonsai-achtige uiterlijk wordt Crassula sarcocaulis vaak in potten gekweekt. Om hem te laten floreren, plant je hem in een licht, drainerend substraat. Je kunt bijvoorbeeld tuinaarde en grind mengen of kiezen voor potgrond voor cactussen en vetplanten.

Aloë aristata groeit tot niet meer dan 30 centimeter in alle richtingen wanneer hij volgroeid is. Als de plant genoeg zonlicht krijgt, kleuren de bladen in de zomer rood. In de winter behoudt hij zijn groene, met wit gevlekte bladeren en overleeft hij temperaturen tot -10°C.

Zoals veel acaciaceus vetplanten is aristaloe aristata gevoelig voor rot wanneer het hart in contact komt met de grond. Woon je in een regio met natte winters? Mulch de basis met een mineraal materiaal. Dit vermindert de vochtigheid van de grond.

Als de graptopetalum paraguayense de bijnaam "de porseleinplant" heeft, is dat niet vanwege zijn witte bloemen versierd met rood of zijn bijna doorzichtige celadonbladeren. Hij heeft deze bijnaam gekregen vanwege de kwetsbaarheid van zijn bladeren. De met bloemen bedekte bladen laten los van het rozet zodra je ze aanraakt. De plant verdraagt echter wel kou. Zijn winterhardheid is minder indrukwekkend dan die van de andere planten in deze selectie, maar hij kan zonder bescherming buiten blijven zolang de thermometer niet onder -10°C zakt.

Zowel binnen als buiten hebben de meeste vetplanten zon nodig. Graptopetalum paraguayense daarentegen gedijt zowel in de zon als in halfschaduw.